ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΑΔΟΨΥΧΙΑΤΡΟΥ ΣΤΗΝ ΣΑΜΟ; ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ; ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΣΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ  ΧΙΟ  ΠΑΝΤΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΛΥΣΕΙΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΜΒΑΛΩΜΑΤΙΚΕΣ.

ΣΤΗΝ ΣΑΜΟ ΠΟΣΟ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ κ. ΒΟΥΛΕΥΤΑ;

Σε Χίο και Αθήνα αναγκάζονται να πηγαίνουν γονείς από την Λέσβο, όπως καταγγέλλουν στο «Ε» για μία βεβαίωση έναρξης ή συνέχισης λογοθεραπείας εξαιτίας απουσίας παιδοψυχιάτρου από το  Ιατροπαιδαγωγικό Κέντρο του Γενικού Νοσοκομείου Μυτιλήνης.

Το πρόβλημα δημιουργήθηκε στα μέσα Απριλίου του 2022 όταν η Παιδοψυχίατρος του Κέντρου έμεινε έγκυος και πήρε την άδεια που δικαιούταν. Με μία οργανική θέση παιδοψυχίατρου στον οργανισμό του Νοσοκομείου αυτό είχε σαν αποτέλεσμα όλες οι προβλεπόμενες συνεδρίες να πάνε πίσω.

Το ιατροπαιδαγωγικό κέντρο του Νοσοκομείου Μυτιλήνης

Το πρόβλημα «μπαλώθηκε» με παιδοψυχίατρο από την Σύρο που κάνει συνεδρίες με τηλεϊατρική μία φορά την εβδομάδα με περιορισμένο όπως αυτό συνεπάγεται αριθμό επωφελούμενων σε σχέση με εκείνους που εξυπηρετούνταν όταν υπήρχε παιδοψυχιάτρος στο Κέντρο.

Σύμφωνα με τον Διοικητή του Νοσοκομείου Γεώργιο Καμπούρη η ειδικότητα του παιδοψυχίατρου είναι σπάνια και οι δυνατές λύσεις μπροστά στο πρόβλημα που παρουσιάστηκε ήταν είτε να προσλάμβαναν παιδοψυχίατρο με μπλοκάκι – κάτι που δεν επετεύχθη-  είτε να προσανατολίζονταν στην λύση της τηλεϊατρικής. Ο ίδιος εκτιμά ότι το πρόβλημα θα αποκατασταθεί το Φθινόπωρο όταν η παιδοψυχίατρος που πήρε την άδεια που δικαιούταν επανέλθει στην θέση της.

Την ίδια στιγμή γονείς καταγγέλλουν στο «Ε» ότι σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με θέματα υγείας και θεραπείας των παιδιών τους δεν χωράει αναμονή καθώς αυτή, προφανώς, θα έχει αρνητικές συνέπειες στην υγεία των παιδιών τους. Οι λύσεις που τους προτείνονται είναι είτε να περιμένουν μήνες για ένα ραντεβού στο Ιατροπαιδαγωγικό Κέντρο του Νοσοκομείου Μυτιλήνης είτε να απευθυνθούν σε άλλα σε Χίο ή Αθήνα. Η επιλογή γι’ αυτούς μοιάζει να είναι μονόδρομος όπως ισχυρίζονται αφού δεν μπορούν να κλείσουν τον διακόπτη σε ότι έχει να κάνει με την θεραπεία των παιδιών τους, μια θεραπεία που συνδέεται άρρηκτα με την εκπαίδευση και την  απόδοσή τους και στο σχολείο.

Θα πρέπει να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι ο δρόμος που οδηγεί σε Χίο και Αθήνα συνεπάγεται την οικονομική επιβάρυνση των γονέων σε εποχές που οι τιμές των εισιτηρίων τραβούν την ανιούσα. Ωστόσο όταν η οικονομική δυνατότητα είναι περιορισμένη η πρόσβαση σε άλλα Ιατροπαιδαγωγικά Κέντρα της χώρας θεωρείται απαγορευτική αποδεικνύοντας προφανώς ότι η  πρόσβαση στην Υγεία είναι άνιση  και δημιουργώντας επί του πρακτέου μαθητές δύο ταχυτήτων.

Αναμφίβολα κάθε δημόσιος υπάλληλος έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί την άδεια που δικαιούται σε τέτοιες περιπτώσεις, ωστόσο η υπηρεσία έχει την υποχρέωση να καλύπτει  εξολοκλήρου το κενό αφού το ζητούμενο είναι να εξυπηρετείται ο κόσμος και στην συγκεκριμένη περίπτωση τα παιδιά που βρίσκονται σε μία τρυφερή ηλικία.

Άλλωστε η απρόσκοπτη πρόσβαση όλων στο σύστημα υγείας θεωρείται επιβεβλημένη σε μία κοινωνία που θέλει να χαρακτηρίζεται δημοκρατική.