΄Ηταν όλα μαγικά και συγκινησιακά φορτισμένα. Η αφήγηση της Ελένης Κοκκίδου, των μαρτυριών όσων έζησαν τα συγκλονιστικά γεγονότα της έντασης και της καταστροφής στην Μικρασία, η εκπληκτική ερμηνεία της Ελένης Τσαλιγοπούλου, των τραγουδιών της Σμύρνης και των μεγάλων μουσικών της, η μαγευτική εκτέλεση της μικρασιατικής λαλιάς από μια ορχήστρα, όπου ο ένας συναγωνιζόταν τον άλλον κι όλοι μαζί ξεδίπλωναν την αισθητική της μικρασιάτικης κουλτούρας. ΄Ηταν δύο βραδιές που τίμησαν το νησί μας, την ιστορία, την μνήμη. “Πατρίδα λέω τα τραγούδια” ο τίτλος της παράστασης, και ναι, τα τραγούδια που αναδεικνύουν τους καημούς αλλά και την ποιότητα των ανθρώπων της Σμύρνης και όλης της Μικρασίας, είναι τελικά η πατρίδα. Η πατρίδα που έχασαν οι χιλιάδες των ανθρώπων μας, η πατρίδα που βρήκαν, η πατρίδα που ανέδειξαν με τις γνώσεις, την δουλειά τους, την απόφασή τους για ζωή μετά την καταστροφή, αυτή είναι η πατρίδα. Γεμάτο και τις δύο βραδιές το αρχαίο θέατρο από κόσμο, τιμή στους καλλιτέχνες αλλά και στην μνήμη. Αρχαίο Θέατρο που χρειάζεται μια γενναία παρέμβαση προκειμένου να συνεχίσει να αποτελεί μυσταγωγικό χώρο για το νησί, για όλους μας, η ανάγκη είναι εμφανής.